سنتز و بررسی نانو ساختارهای آلومینا، مطالعات محاسباتی nmr هیدرازینوترن ها و تاتومری تری آزول ها

در بخش اول این تحقیق سنتز و تهیه نانوساختارهای بوهمیت و گاما آلومینا به خصوص نانوساختار گاماآلومینای تک بعدی به روش سل-ژل با استفاده از پیشسازه آلومینیوم تری ایزوپروپیلات در حضور مقادیر معینی از آلانین با نسبت های مولی 1- 5/0 =al/ sn بررسی شده و سپس میزان بلورینگی، ریخت شناسی، مساحت سطح ویژه و میزان تخلخل کاتالیست های تهیه شده مطالعه گردید. از روش های xrd، sem، temو bet جهت شناسایی کاتالیست ها استفاده گردید. در این پژوهش، با توجه به نتایج بدست آمده می توان عنوان کرد که یک روش راحت و سبز برای تهیه بوهمیت با میانگین اندازه دانه بلوری nm 7 و نانومیله های گاماآلومینا با میزان تخلخل عالی و مساحت سطح ویژه m2/gr 422 و حجم حفرات cm3/gr 59/0 معرفی شده است. در بخش دوم این تحقیق از روش های شیمی کوانتومی محاسباتی استفاده شد تا مقایسه ای بین اختلاف جابجایی شیمیایی رزونانس مغناطیسی پروتون های آمیدی (??) تجربی با توجه به مراجع و نتایج حاصل از 1h-nmr به صورت محاسباتی انجام گیرد. هم خوانی بسیار خوبی بین یافته های تجربی و محاسباتی در این مورد بدست آمد. این محاسبات ابزاری ارزشمند برای بررسی و مطالعه سامانه های دارای پیوند هیدروژنی درون مولکولی می باشد. مطالعات شیمی کوانتومی این ترکیبات نشان می دهد که پیوند هیدروژنی یکی از مهمترین عوامل در پایداری این دسته از سامانه های آمیدی می باشد. مقایسه کمّی بین ?? این ساختارها در نتیجه طبیعت گروه پذیرنده هیدروژن در پیوند هیدروژنی، هندسه پیوند هیدروژنی، اثرات محیطی، اثر فضایی، ازدحام فضایی و اندازه شبه حلقه می باشد. در نتیجه این پیوند هیدروژنی درون مولکولی شبه حلقه های 5، 6 و بالاتر ایجاد می شود. ما اعتقاد داریم این بررسی جهت مطالعات آینده در سیستم های پیوند هیدروژنی و بررسی اتصالات پیوند و تعیین قدرت پیوند هیدروژنی کارآمد باشد. الگوی پیوند هیدروژنی هیدرازینوترن به عنوان یک نیروی محرّکه بسیار موثر برای پایدار کردن ساختارهای پیچ خورده در این سیستم ها ظاهر می گردد. در بخش پایانی این تحقیق به بررسی محاسباتی پایداری تری آزول ها و مشتقات آن در فاز گازی و محلول و تعادلات تاتومری آن ها پرداخته و ارتباط بین تاثیر استخلاف و خصلت آروماتیسیته تری آزول ها، تری آزول های پروتونه شده و تری آزولات و مشتقات آن با استفاده از روش های محاسباتی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد با افزایش قدرت ? الکترون دهندگی استخلاف های روی حلقه تری آزول طول پیوند n-h در هر سه تاتومر کاهش پیدا کرد. بهترین حالت پیوند هیدروژنی بین مولکول های آب و تری آزول زمانی رخ می دهد که اتم اکسیژن مولکول آب به عنوان پذیرنده پروتون و اتم هیدروژن n-h مولکول تری آزول به عنوان دهنده پروتون عمل می کند. تحلیل nbo نشان می دهد که در تمامی مشتقات تری آزول کربن شماره 4 چگالی بار مثبت بیشتری نسبت به کربن شماره 5 داشته و اتم های نیتروژن شماره 1 و شماره 3 در دو تاتومر [n1-h] و [n3-h] دارای چگالی بار منفی بیشتری می باشند.